Schotse Hooglander al 35 jaar in Nederland

Den Helder telt twee kuddes van de roodbruine Schotse Hooglander. De één graast in de Grafelijkheidsduinen, de ander in Mariëndal. Het dier is de lieveling van vele (hobby)fotografen, want wat zien ze er aaibaar uit, met hun iets te grote kop, het wollig lang behaarde lijf, de mooie roodbruine kleur en de stevige hoorns. Dat de dieren soms blond, zelfs wit kunnen zijn en van oorsprong zwart waren, is minder bekend. De Schotse Hooglander is een afstammeling van een historisch Keltisch rund dat op de Britse eilanden voorkwam. Op een goed moment is geselecteerd op de roodbruine kleur en die dieren kwamen voornamelijk voor op de Schotse Hooglanden en de Hebriden. Vanaf 1885 werd officieel het stamboek opgericht. Het verschil tussen stieren en de koe herken je makkelijk aan de hoorns, bij de koe staan die recht omhoog, bij de stier steken de hoorns stoer naar voren. Het duurde ongeveer 100 jaar voordat de Schotse Hooglander voet op Hollandse bodem zette. Rond 1970 begon Staatsbosbeheer met het inzetten van grazers om de natuurgebieden op natuurlijke wijze te onderhouden. In eerste instantie werden veelal schapen ingezet, ook in de duinen van Den Helder, die de vergrassing tegengaan, maar ook niet gewenste struiken in het duingebied platlopen. In 1983 kwamen de eerste Schotse Hooglanders naar Nederland. Deze grote grazers eten planten dat ander vee laat staan en daardoor is de Schotse Hooglander heel geschikt om in te zetten, in eerste instantie op het Nationale park de Hoge Veluwezoom. Toen dit een succes bleek, werd de Schotse Hooglander steeds vaker in natuurgebieden geplaatst en inmiddels is er bijna geen natuurgebied meer waar ze niet te vinden zijn. Omdat de Schotse Hooglander nog steeds aangemerkt wordt als vee, krijgen ze een oormerk. Werd in 2008 nog het 25 jaar Schotse Hooglander in Nederland gevierd, dit jaar ging het 35 jarig jubileum stilletjes aan een ieder voorbij. We kunnen dus rustig stellen dat de Schotse Hooglander volledig ‘ingeburgerd’ is in Nederland en hoewel geen unieke verschijning meer, wel nog altijd een pracht dier om te zien en zeker een aanwinst dat onze natuurgebieden siert.